Predyspozycje

Każdy pies może pokochać agility i czerpać przyjemność ze współpracy na torze ze swoim przewodnikiem. W świecie sportowym istnieje jednak coś, co nazywamy "predyspozycjami". Co to właściwie oznacza?
Pies z predyspozycjami do sportu musi posiadać szereg genów mających udział w warunkowaniu cech istotnych dla osiągnięcia sukcesu w danym sporcie. Cechy te zależą od połączenia kilku genów i ich oddziaływania na siebie. Ważna jest też psychika, somatyka, neurokoordynacja i kondycja. Cechy sportowe w największym stopniu dziedziczone po rodzicach i przodkach to szybkość i precyzja ruchu, wydolność tlenowa i wytrzymałość mięśni.
Pisząc bardziej przyjaznym językiem - pies o wrażliwej psychice (lękliwy, agresywny, niestabilny emocjonalnie, nadpobudliwy, zestresowany) w większości przypadków nie będzie w stanie sprostać głośnej i często nerwowej atmosferze zawodów i konkursów. Część z tych rzeczy możemy wyeliminować mozolnym szkoleniem i dobrze przeprowadzonym procesem socjalizacji, ale niekiedy z takimi zwierzętami po prostu stajemy w punkcie bez wyjścia a starty w zawodach będą dla nas obojga udręką. Psy z kiepską koordynacją ruchową również nie będą w stanie prawidłowo pokonywać przeszkód na torze co stanowi ryzyko urazów. Wytrzymałość mięśni i wydolność tlenowa jest niezbędna w procesie treningu. Bez tych cech my, jako przewodnicy będziemy mieli znacznie ograniczony czas treningowy i uszczuploną możliwość startów w zawodach. Prostym przykładem mogą być tutaj rasy brachycefaliczne (krótkopyskie), które mają ograniczoną wydolność tlenową przez nienaturalnie krótki pysk i cierpią często na zwężenie nozdrzy, zbyt długie podniebienie miękkie oraz niedrożność górnych dróg oddechowych. Z takim psem nie będziemy mogli startować w gorące dni, a trening będzie musiał być krótki i niezbyt intensywny. Również budowa ciała i proporcje mają tu ogromne znaczenie. Corgi czy jamnik z wiadomych przyczyn będą miały pewne ograniczenia w stosunku do długołapych borderów, malinois czy chociażby pudli. Temat budowy i odpowiedniego kątowania jest bardzo szeroki i zdarza się, że w jednym miocie psów z predyspozycjami do sportu mamy różne typy budowy szczeniąt i tylko wprawne oko hodowcy lub trenera jest w stanie określić, które ze szczeniąt rokuje lepiej.
Stąd też wybierając psa z myślą o jego przyszłej aktywności wybieramy nie tylko rasę, która jest w grupie tych "predysponowanych", rozsądnie jest szukać miotów po rodzicach z potwierdzoną użytkowością bądź sprawdzających się w danym sporcie. Należy tu nadmienić, że psy pochodzące z typowych, czystych linii show rzadko są w stanie sprostać wyzwaniom sportu na wysokim poziomie. Nie oznacza to, że nie możemy trenować agility z buldożkiem francuskim czy jamnikiem, ale musimy brać pod uwagę specyfikę niektórych ras i odpowiednio układać plan treningów oraz aktywności.